Buldog francuski
FCI - standard nr 101 (z dnia 28.04.1995 roku)
KRAJ POCHODZENIA RASY: Francja.
PRZEZNACZENIE UŻYTKOWE:
Pies do towarzystwa, stróżowania i zabawy.
KLASYFIKACJA FCI:
Grupa IX. Psy do zabawy i towarzystwa. Sekcja 11. Psy bojowe małego formatu,
nie poddawane próbom pracy.
RYS HISTORYCZNY:
Rasa ta najprawdopodobniej wywodzi się, jak wszystkie psy bojowe, od molosów z
Epiru i Cesarstwa Rzymskiego, ma związki krwi z buldogami z Wielkiej Brytanii,
średniowiecznymi alano, dogami i małymi dogowatymi rasami z Francji. Współczesny
nam buldog francuski jest efektem wielu różnych krzyżówek dokonywanych przez
hodowców-pasjonatów w pospolitych dzielnicach Paryża w latach 80. ubiegłego
wieku. W tym okresie psy z przedmieść i hal
targowych - psy rzeźników i woźniców - zdołały podbić sfery wyższe i świat
artystów za sprawą swojego, tak szczególnego, wyglądu i charakteru. Bardzo
szybko stawały się popularne i rosła ich liczebność. Pierwszy klub tej rasy
powstał w 1880 roku w Paryżu. Pierwszego wpisu do rejestru dokonano w 1885
roku, a pierwszy standard został opracowany w 1898 roku. W tym samym roku
Centralne Towrzystwo Kynologiczne uznało buldoga francuskiego za nową, odrębną
rasę. Pierwszego psa wystawiono w 1887 roku. Standard ulegał modyfikacji w
latach 1931-32 i w 1948 roku. Przeredagowany został w 1986 roku przez H. F.
Reanta i R. Triqueta (ogłoszony w nowym brzmieniu przez FCI w 1987 roku), a
następnie przez Komitet Klubu Buldoga Francuskiego we współpracy z R.
Triquetem.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Typowy pies bojowy małego formatu. Potężny w swej małej postaci,
proporcjonalnie krępy, o krótkiej sierści, krótkim psyku i płaskim nosie,
stojących uszach i krótkim z natury ogonie. Musi mieć wygląd psa żywego,
inteligentnego, bardzo muskularnego, o zwięzłej budowie i solidnym kośćcu.
USPOSOBIENIE I CHARAKTER:4br> Towarzyski, wesoły, sprawny i aktywny. Szczególnie przywiązany do swoich właścicieli i dzieci.
GŁOWA:
Powinna być znacząco duża, szeroka i graniasta. Pokrywająca ją skóra winna
tworzyć prawie symetryczne fałdy i zmarszczki. Głowa buldoga francuskiego
charakteryzuje się szczególnym cofnięciem partii szczękowo nosowej, wynikiem
czego czaszka zyskała na szerokości tyle, ile straciła na długości.
CZĘŚĆ MÓZGOWIOWA CZASZKI:
Szeroka, prawie płaska, czoło bardzo wypukłe. Łuki brwiowe wydatne,
oddzielone bruzdą, szczególnie głęboką między oczami. Bruzda nie może
przedłużać się na czoło. Guz potyliczny bardzo słabo rozwinięty.
STOP:
Wyraźnie zaznaczony.
CZĘŚĆ TWARZOWA CZASZKI:
NOS: szeroki, bardzo krótki, zadarty, nozdrza szeroko otwarte i symetryczne,
ukośnie skierowane do tyłu. Jednak ich położenie, jak i zadarty nos muszą
umożliwiać swobodne oddychanie.
KUFA: bardzo krótka, szeroka, pokryta symetrycznymi, symetrycznie schodzącymi
na fafle fałdami (stanowi 1/6 całkowitej długości głowy).
SZCZĘKI: szerokie, kwadratowe, potężne. Żuchwa tworzy łagodny łuk zachodzący
przez szczękę górną. Przy zamkniętym pysku wysunięcie żuchwy jest
limitowane przez wygięcie jej ramion.
ZĘBY: siekacze żuchwy w żadnym przypadku nie mogą być cofnięte w stosunku
do siekaczy szczęki górnej, tworzą łuk i nie mogą wykazywać jakichkolwiek
bocznych skrzywień. Przesunięcia łuków szczęk względem siebie nie można
ściśle określić. Konieczne jest, aby warga górna stykała się z dolną w
taki sposób, by całkowicie przykrywać zęby.
FAFLE: grube, nieco luźne i czarne. Warga górna styka się z dolną na środku
jej długości i zakrywa całkowicie zęby, które nie mogą być widoczne. Górna
warga oglądana z profilu jest opadająca i zaokrąglona. Język nigdy nie może
być widoczny.
POLICZKI: mięśnie policzkowe dobrze rozwinięte, ale nie wypukłe.
OCZY: o żywym wyrazie, osadzone nisko, daleko od nosa, a szczególnie od uszu,
ciemne, dość duże, wyraźnie okrągłe, nieco wypukłe, bez jakiegokolwiek
widocznego śladu bieli, kiedy zwierzę patrzy wprost. Brzegi powiek bezwzględnie
czarne.
USZY: średniej wielkości, szerokie u nasady i zaokrąglone na końcu. Osadzone
wysoko na głowie, lecz niezbyt blisko jedno drugiego i noszone prosto. Małżowina
uszna skierowana do przodu, tak że widać wnętrze ucha. Skóra gładka i miękka
w dotyku.
SZYJA:
Krótka, lekko zakrzywiona, bez wiszącego podgardla.
TUŁÓW:
LINIA GRZBIETU: wznosi się łagodnie ku górze aż do osiągnięcia lędźwi,
by następnie opaść szybko w kierunku ogona. Tę najbardziej pożądaną linię
warunkuje krótki odcinek krzyżowy.
GRZBIET: szeroki i muskularny.
KRZYŻ: krótki i szeroki.
ZAD: ścięty.
KLATKA PIERSIOWA: cylindryczna i głęboka. Boki klatki beczkowate, bardzo zaokrąglone.
PIERŚ: szeroka.
BRZUCH I BOKI: podciągnięte, ale nie podkasane.
OGON: krótki, osadzony nisko na zadzie, przyklejony do pośladków, gruby u
nasady, zawęźlony lub naturalnie złamany i zwężający się ku końcowi.
Nawet w akcji musi pozostawać poniżej linii poziomej wyznaczonej przez nasadę
ogona. Ogon dłuższy (nie przekraczający końca stawu skokowego), złamany i
cienki jest dopuszczalny, ale nie pożądany.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Ustawienie widziane z profilu i z przodu proste.
ŁOPATKA I RAMIONA: krótkie, grube i okazale muskularne. Ramię krótkie, łokieć
ściśle przylegający do tułowia.
PRZEDRAMIĘ: krótkie, dobrze zaznaczone, proste i muskularne.
NADGARSTEK I ŚRÓDRĘCZE: solidne i krótkie.
ŁAPY: okrągłe, małe, zwane "kocimi", dobrze przylegające do podłoża,
lekko skręcone na zewnątrz. Palce dobrze zwarte, pazury krótkie, grube i wyraźnie
oddzielone. Poduszeczki twarde, grube i czarne. U osobników pręgowanych pazury
powinny być czarne. U łaciatych i płowych pożądane ciemne, tolerowane
jasne.
KOŃCZYNY TYLNE:
Mocne i muskularne, nieco dłuższe od przednich, przez co zad jest nieco
uniesiony. Postawa nóg pionowa z profilu i tyłu.
UDO: muskularne, lecz niezbyt zaokrąglone.
STAW SKOKOWY: nisko zlokalizowany o niezbyt ostrym kącie ani nazbyt stromy.
ŚRÓDSTOPIE: silne i krótkie, buldog francuski rodzi się bez wilczych pazurów.
ŁAPA: dobrze zwarta.
CHÓD: swobodny, naturalny, kończyny przemieszczają się równolegle do linii
środkowej ciała.
SZATA:
WŁOS: sierść krótka, gęsta, błyszcząca i gładka.
MAŚĆ: jednolita barwa płowa, pręgowana lub nie, znaczenia w niewielkiej ilości,
płowy pręgowany lub nie, ze średnią lub przeważającą ilością znaczeń.
Wszystkie odcienie koloru płowego są dopuszczalne, od czerwieni do kawy z
mlekiem. Psy całkowicie białe są klasyfikowane jako "płowy pręgowany z
dominującą ilością znaczeń". Jeżeli pies posiada bardzo ciemne nos i
oczy, otoczone ciemnymi powiekami, to niewielkie braki w pigmentacji pyska mogą
być wyjątkowo tolerowane u bardzo ładnych okazów.
WZROST I WAGA:
Nie mniejsza niż 8 i nie większa niż 14 kilogramów, proporcjonalnie
zbudowany buldog mieści się w tym przedziale wagowym.
WADY:
Każde odchylenie od powyższego opisu musi być uznane jako wada w stopniu zależnym
od jej istoty:
- nos wąski lub ściśnięty z chronicznie charczącym oddechem;
- nie schodzące się wargi;
- jasne oczy;
- podgardle;
- odstające łokcie;
- staw skokowy stromy lub poddany do przodu;
- ogon wzniesiony, zbyt długi lub nienormalnie krótki;
- szata cętkowana;
- włos nazbyt długi;
- odbarwienie warg;
- nieprawidłowy chód.
WADY POWAŻNE:
- widoczne siekacze przy zamkniętym pysku;
- ukazujący się język przy zamkniętym pysku;
- pies "grający na bębnie" (sztywny ruch przednich kończyn);
- miejsca pozbawione pigmentu na głowie płowych osobników;
- nadmierna lub niedostateczna waga.
WADY ELIMINUJĄCE:
- oczy niejednakowego koloru;
- nos o barwie innej niż czarna;
- zajęcza warga;
- pies, którego żuchwa układa się za szczęką górną;
- stale widoczne zęby przy zamkniętym pysku;
- uszy nie noszone prosto;
- okaleczenia uszu, ogona lub tylnych kończyn;
- ostrogi (wilcze pazury)
- szata koloru czarny-podpalany, myszata, kasztanowata;
- brak ogona.
UWAGA:
Samce muszą mieć oba jądra całkowicie opuszczone do moszny, wyraźnie w niej
widoczne.